Erken çocukluk dönemi, bir ağacın köklerine benzetilmektedir. Kökler bir canlının yaşam kaynağıdır. İnsanlarda ise ömrünün ilk yılları yaşamının köklerini oluşturmaktadır. Ömrümüzün ilk beş yılı bireyin kimliğinin geliştiği, anlam dünyasının şekillendiği ve kavramlara kendi anlam dünyasında karşılıklar bulduğu dönemdir. Bu yüzden eğitim bilimciler çocukluk dönemini insanın anavatanı olarak kabul ederler.

Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu olması çok zordur. Anaokulu olarak hatta anne baba olarak en temel görevimiz öğrencilerimizin çocukluğunu doya doya yaşamalarına olanak sağlamak ve aile içerisinde de bu farkındalığı oluşturmaktır.

Mutlu çocuklar ileride de mutlu ve başarılı yetişkinler olur. Elbette ailesi tarafından sevilmenin kabul görmenin ön şartı başarılı olmak değildir. Çocuklarımız varoluşları dolayısıyla ve koşulsuz olarak sevdiklerimizdir. Okulumuzda ki temel hedefimiz çocuklarımızın sosyal bağlarını kuvvetlendirerek çocuklarda yaşam boyu duygusal mutluluğun sağlamasının en önemli yollarından biri olan okulla, okuldaki arkadaşları ile, öğretmenleri ile bağ kurmasını sağlamaktır. Çünkü çocuklar bir birey olarak bulundukları okul ortamında insanlarla bağ kurdukları zaman sevildiklerini, anlaşıldıklarını ve önemsendiklerini düşünürler. Çocuklar bağ kurdukları her şeyi özümsediği gibi duygu durumunu da özümser ve sezgisel olarak bunu kanıksar. Bu sebeple mutlu okul olmak, çocuklarımızın mutluluğu için oldukça önemlidir.

Bizler çocuklarımızın öz güveninin yüksek olması için çabalamaktayız. Bu sebeple okulumuzda çocukların davranışının sonucunu değil süreçte gösterdiği eforu, yaratıcığını ve azmini takdir etmekteyiz. Aynı zamanda gelecekte mutlu olabilmesi için başarılı olmayı bir yetenek veya zeka sonucu değil odaklanma ve çalışma ile başarılabileceğini öğretmekteyiz. Böylelikle çocuklarımızın, başarının başka bir şeyin değil kendi kontrolünde olacağını bilmelerini sağlamaktayız.